کله چې کومه ستونزه رامنځ ته شي او درد په بدنونو کې خپور شي، په پیل کې یې زغمل ډېر سخت وي او د هغې له امله نعرې او فریادونه هر غوږ تخریشوي او هر زړه لړزوي. خو دا فریادونه، که څه هم زړهسوځونکي او ټکانورکوونکي وي، د وخت په تېرېدو سره خپل رنګ بایلي او د ورځني ژوند په شورماشور کې ورک شي، تر هغه چې نور نه اورېدل کېږي او تأثیر نه کوي.
د درد خاوند ته درد، لکه د مار د نېش د زهرو درد او د مچۍ د نېش سوزش په دوامداره توګه روان وي او هره شیبه یې ځان خوري او ځوروي؛ خو د شاوخوا خلکو او هغو کسانو لپاره چې ورسره ژوند کوي، دا یو عادي او بې اهمیته کار ګرځي او نور ورته پام نه کوي. هغه لومړنی حساسیت او عکس العمل له منځه ځي او د هغه حال ته نوره پاملرنه نه پاتې کېږي.
غزه، د فلسطین یوه برخه ده چې په داسې یو دردناک درد کې راګیر شوې ده. نږدې دوه کاله کېږي چې صهیونیستي غاصب رژیم یې ټوله برخه تر بمبارونو، ویجاړیو او ایرو لاندې کړې ده. د هغې فریادونه هره شیبه د نړۍ فضا شلوي، خو وجدانونه نه راويښوي. شاید وجدانونه ويښ وي، خو غیرتونه په ژور خوب ويده دي.
دا د ځان ټوټه، د ظلم په اور کې سوځي؛ زاړه، ځوانان، ښځې او ماشومان یې په اور کې سوځي، خو د مرستې لپاره کوم لاس او د وینېبهېدونکو زخمونو لپاره کوم مرهم نه لیدل کېږي. څومره چې دا فاجعه دوام کوي، د هغې اوښکې، وینې او مرګونه لږ لیدل کېږي او کله چې په رسنیو کې راڅرګند شي، لکه د یوې جنګي یا اکشن فلم د صحنې لیدل چې وي، چې نه زړه لړزوي او نه له سترګو څخه اوښکې جاري کوي.
هغوی چې لاسونه یې رسیږي، کار نه کوي او هغه چې زړهسوی لري لاره یې نه مومي. بیا هم، هر څوک د خپل همت او ظرفیت په اندازه هڅه کوي ترڅو خپله خواخوږي او ملاتړ څرګند کړي.
د فلسطین ګاونډي هېوادونه، عربي هېوادونه او په پای کې اسلامي هېوادونه، ټول دا ظرفیت لري چې په یو همغږي او صادقانه اقدام سره د دې ښکاره نسل وژنې مخه ونیسي، خو داسې ښکاري چې لا تر اوسه دې پایلې ته نه دي رسېدلي چې وخت یې رارسېدلی یا نه؛ غواړي باور وکړي چې دا جنایتونه رښتیني دي او د نړۍوالو د سترګو په وړاندې روان دي.
خو د دې پراخې جغرافیې په یو کونج کې، د افغانستان مظلوم هېواد شتون لري چې که څه هم د شل کلونو جنګونو زخمونه یې لا تر اوسه روغ شوي نه دي او لا تر اوسه له هغه تورو او سختو ورځو څخه په سمه توګه نه دي وتلي، بیا هم د هغه غیرتي ملت د یو واحد بدن په توګه په غزه او فلسطین کې د خپلو وروڼو او خویندو د مظلومیت پر وړاندې ولاړ دي او په ټول وجود سره د «الله اکبر» نعرې وهي او د غزې د مقاوم او صابر خلکو په ملاتړ، سړکونو ته راوځي.
دا زړور ملت، که د فلسطیني مجاهدینو په صفونو کې د شاملیدو لاره موندلې وای، هیڅکله به یې د مقاومت میدانونو ته په تلو کې ځنډ نه کاوه او هغه زړورتیا او میړانه به یې چې د افغانستان د جهاد په میدانونو کې ښودلې وه، د غزې په کوڅو او سړکونو کې ښودلې وای او بې غیرته او بزدل دښمن به یې لړزولی وای.
خو افسوس چې لارې بندې دي او اسلامي اُمت ویشل شوی او په خوب کې تللی دی. سره له دې، د افغانستان ملت پریکړه کړې ده چې په ډله ایزه توګه په سړکونو کې حضور ومومي، د دې ټول ظلم او د اسلامي هېوادونو د چوپتیا پر وړاندې فریاد وکړي او د مظلوم غږ نړۍوالو ته ورسوي.
هغوی چې هر څه په وس کې لري، د غزې د خلکو په ملاتړ کې قرباني ورکوي او اوږه په اوږه د دې فاجعې د درولو غوښتونکي دي. دا فریاد، د یو ملت فریاد دی؛ د یوې غلې نړۍ پر وړاندې د یو بیدار انسان فریاد.
یادؤنه: په هندوکشغږ کې نشر شوې لیکنې، مقالې او تبصرې یواځې د لیکوالانو نظر څرګندوي، د هندوکشغږ توافق ورسره شرط نه دی.